سلام

باز هم باید این پست را پاک کنید
اما تا آن لحظه حداقل یک نفر خواهد دید نوشته های مرا
امروز حاج آقا رهبر در مسجد نماز ظهر را خواندند
بعد از دو نماز ایستادند به صحبت کردن
گفتند یکی از دوستان سوالی دارند که پاسخش را می گویم
من خیلی فکر کردم که سوال چیست و می خواستم خیلی دقیق متوجه بشوم که چه چیز را امروز خواهم آموخت
میدانید سوال چه بود؟
"آیا ما حق داریم اول ادعیه ای که با بسم الله شروع نشده بگوییم بسم الله الرحمن الرحیم؟"
من که به شدت از این سوال خنده ام گرفت
و بعد از کار حاج آقا که وقت دانشجویان را می گیرند و به مسائلی می پردازند که حتی ارزش نام "مسأله" گرفتن را هم ندارند
هر روز بی عدالتی ها را در کشور و در دانشگاه می بینیم
هر روز پولهای بیت المال را می بینیم که در مملکت اسلامی دارد به جیب عده ای می رود
آنوقت دغدغه ما می شود اینکه اول دعا بسم الله بگوییم یا نه!!!
خدایا من نمی دانم شاید من دارم اشتباه می کنم
میلیاردها پولی که از بیت المال دزدیده شد و مجرمی پیدا نشد اشکالی ندارند
ظلمهای بسیاری که به اقشار مختلف جامعه وارد شد اشکالی ندارند
در مملکت اسلامی مسئول می آید و می گوید که ما 60 نفر از کسانی که بدهی های میلیاردی داشتند را شناسایی کردیم و "دیگر برایشان دسته چک صادر نمی کنیم" می شود نهایت برخورد با مفسد اقتصادی چه توقعی است از من دانشجو که این ساختار را بپذیرم؟
چرا داریم خودمان را مسخره می کنیم؟
چرا حرفهای رهبری تبدیل شده به پر کننده کنتاکتور تلویزیون؟ نه راهکاری برای برون رفت از مشکلات
آخر باید به چه چیز خوش بود؟
امروز مستند "نرگس" را دیدم کودکانی که در یک مدرسه دچار حریق شدند و سوختند و اکنون بعد از گذشت پنج سال حتی دیه آنها پرداخت نشده
باید به چه چیز دلخوش بود؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
حرفهایم برایم گران تمام خواهد شد اما گرانی این حرفها در سینه ام بیشتر بود 

بعد از مدت ها دوباره میخواستم با اتوبوس تا تهران سفر کنم که دچار درد سر بزرگ شدم

درد سر بزرگ فیلمهای اتوبوسی
درد سر بزرگ غصه به حال سینمای ایران
درد سر بزرگ غصه به حال فرهنگی با این محصولات در جامعه رواج می یابد
درد سر بزرگِ ...

اسم فیلمی که این دفعه درد سر شده بود،درد سر بزرگ بود.
داستان فیلم پسری است که با حیله و کلک چهارتا دختر پول دار را ...(نمی دونم چه فعلی بزارم)
محتوا فیلم یه سری موزیک که نمی توان شنید،صحنه هایی که شرم دیدن داری،الفاظ قشنگ و...
پیام فیلم 1-شهرستانی ها ساده هستند و با شهر تهران نهایت آدم 2-سادگی یعنی اینکه نتو نی سر این واون مخصوصا دختر های جوون کلاه بزاری یا شاید یعنی نتونی  3-اگه نتونی مدل غیر ساده ها باشی از دنیا عقبی 4...

اما این فیلم و آثار مشابه چند سوال در ذهنم ایجاد کرده

1-طنز یعنی چه؟
2-سینمای خانگی یعنی چه؟
3-وزارت ارشاد چه کارست؟
4-سینما در خدمت فرهنگ ماست یا علیه؟
5-اتوبوس با انواع مسافری که داره جای پخش فیلمهای خانگیست؟ مسئول کیه؟
6-مسافرانی که شرم دارن این فیلمها را نگاه کنند باید چه کار کنند؟
7-....

گُردان کبک ها

با وجود این که فصل زمستان به پایان رسیده و هوا رو به گرمی رفته بنا به دلایلی نامعلوم گویا هنوز برف دانشگاه ما آب نشده است.(شاید هم نمی خواهیم آب شود)ولی به هر حال مسئله این است که سر همه ی ما زیر این برف رفته و " و سرِ آن ندارد که برآید".
هدف از نوشتن این مقاله متهم کردن فرد یا گروهی خاص نیست بلکه همه ، از مسئولین گرفته تا دانشجویان و تشکل ها ، به نوبه ی خود در این غفلت دخیل هستیم. من در این مقاله فقط نکاتی چند از مسائلی که به نظرم جای فکر و بررسی دارد را ذکر خواهم کرد.
این مقاله همه ی مشکلات را بیان نمی کند و قرار هم نیست که به تنهایی مشکلی را رفع کند . این مقاله فقط یک هشدار به خود است.
آیه ی شریفه ی " وا  …   لایغیّروا ما بقومٍ حتی یغیّروا ما بانفسهم" ما را وادار به شروع یک تغییر می کند. یک حرکت . حرکتی که باید توسط دانشجویان شروع و رهبری گردد.

مدتیست که صندلی معاونت فرهنگی دانشگاه خالی است!!!
اولین سؤالی که بعد از شنیدن این خبر به ذهن می رسد این است که مسائل فرهنگی دانشگاه چگونه در حال انجام است ؟ و آیا این فقدان معاونت ضربه ای به مسائل و مشکلات فرهنگی دانشگاه میزند یا نه ؟!!؟
و از همه مهتر چرا در سطح دانشگاه تعداد زیادی مقاله برای مخالفت با جداسازی کلاس ها و غذای سلف چاپ شد ولی اکنون که همه باید مطالبه گر باشند سر خود را زیر برف برده و سکوت کرده اند؟ چرا اهمیت غذای سلف از مشکلات فرهنگی برای ما بیش تر است؟
مسئله ی بعدی که مربوط به متولیان فرهنگ در دانشگاه می گردد وجود یا عدم وجود برنامه ای بلند مدت در این زمینه ی حیاتی است . در بسیاری از موارد به گونه ای رفتار می شود که گویا برنامه ی کلی و هدف دار برای معضلات فرهنگی تدوین نشده است(و اگر هم شده به خوبی اجرا نمی شود).
به نظر من باید مسئولان دانشگاه با همفکری و همکاری دانشجویان و تشکل ها برنامه ای مدون تدوین کنند . این کار می تواند توسط یک گروه از دانشجویان و مسئولان انجام شود و با برگزاری جلسات منظم از چگونگی اجرای برنامه های خود آگاه شوند.
بهتر است برای بررسی میزان موفقیت در عملکرد به جای نامه نگاری و ارائه ی گزارش های رسمی از تأثیر مستقیم برنامه ها بر دانشگاه از طریق خود دانشجویان آگاه شویم.

آیا کار فرهنگی منحصر به فعالیت های مدیریت دانشگاه می گردد؟!
روی سخن من به فرد یا گروه خاصی نیست ، بلکه همه باید در حد توان خود کاری انجام دهیم . چرا عادت کرده ایم فقط از دیگران نقد کنیم ؟ آیا فقط متهم کردن مسئولین درست است؟!
من منکر مسئولیت دانشگاه و مسئولین نیستم ولی واقعا نباید از آن ها انتظار داشته باشیم که همه ی مشکلات ما را درک کنند و برای همه ی آن ها راه حل مناسبی در کوتاه مدت ارائه دهند . هیچ وقت مسئولین، شرایط دشوار یک دانشجوی خوابگاهی و سختی دوری از خانواده را درک نخواهند کرد مگر با ارتباطی مستمر با آن ها .
به نظر من تشکل ها خیلی بیش تر از مسئولین با مشکلات دانشجویان آشنا هستند و تأثیر گذاری فعالیت های آن ها بر بدنه ی دانشجویی بسیار زیاد است . اما آیا فعالیت های فعلی تشکل ها جوابگوی نیاز همه ی دانشجویان است ؟ آیا یک خلأ نسبی در فعالیت های تشکل ها احساس نمی شود؟!

دانشجوی موفق کیست؟!
یکی دیگر از مواردی که جای تأمل دارد، نگاه دانشگاه(اعم از دانشجو و استاد) به دانشجوی موفق است . شاید بسیاری از شما با این مسئله مواجه شده اید که در دانشگاه ما دانشجویی موفق قلمداد می شود که معدل بالایی داشته باشد . من نمی گویم دانشجویی که وقت خود را صرف درس خواندن می کند موفق نیست . حرف من این است که آیا فقط معدل بالا برای موفقیت یک جوان ایرانی کافیست؟!
آیا قهرمان یک رشته ی ورزشی موفق نیست؟
آیا برگزیده ی مسابقات قرآنی موفق نیست ؟
آیا دانشجویی که یک مراسم را در دانشگاه مدیریت می کند موفق نیست؟
آیا کسی که در مسابقات علمی رتبه کسب می کند موفق نیست؟
متأسفانه دانشگاهِ ما همه ی ابعاد روحی و جسمی دانشجویان را در کنار درس خواندن نمی بیند و با نگاه اشتباهی که نسبت به دانشجوی موفق دارد از ما انتظار می رود که فقط درس بخوانیم و نتیجه این امر، دلسرد شدن بسیاری از دانشجویان نسبت به مسائل غیر درسی می شود که مطمئناً در موفقیت و آینده ای که برای خود می سازیم تأثیر گذار است.
دانشگاه باید کارخانه ی آدم سازی باشد . درس خواندن خوب است ولی کافی نیست . دانشگاه ما چقدر به اخلاق دانشجویان اهمیت می دهد؟ چقدر به تربیت یک مهندس(و نه فقط یک نقطه چین!خوان) اهمیت می دهد؟ آیا صرف درس خواندن، این مسائل هم آموخته می شود؟
به نظر من اگر دانشگاه به طور منظم از فعالان تشکل های دانشجویی(متناسب با میزان فعالیت و موفقیت در کار فرهنگی) تقدیر به عمل آورد موجب ایجاد روحیه ی مضاعف در آن ها برای فعالیت می گردد.
یکی دیگر از مسائلی که می تواند در ایجاد روحیه برای انجام کار فرهنگی در دانشگاه مؤثر باشد ، معرفی دانشجویانی است که هم از نظر درسی در جایگاه مناسبی قرار دارند و هم در زمینه ی کار فرهنگی عملکرد خوبی از خود نشان داده اند .
متأسفانه بسیاری از دانشجویان و اساتید این تلقی را دارند که یا کار فرهنگی یا درس . و این فکر باعث گریز دانشجویان از فعالیت ها می شود .من در دانشگاه دانشجویان زیادی را می شناسم که موفقیت درسی خود را مدیون حضور در کار تشکیلاتی می دانند . حضور در فعالیت های غیر درسی علاوه بر وادار کردن دانشجو به رعایت نظم و قدردانی ارزش زمان، باعث ایجاد روحیه ی شادی و نشاط حاصل از کار گروهی می گردد .

این چند روز روزهای پایانی طراحی و جمع آوری نشریه شماره هفتم "ره آوین" بود
تلاشهای دوستان برای یک جمع بندی خوب واقعا ستودنی است
ساعتها تلاش و کار با دقت برای اینکه نشریه ی حاصل اثری مفید باشد
انتشار این نشریه مصادف هست با اواخر ایام فاطمیه اول
تلاش شده که مطالب مناسب و دل نوشته های زیبایی از دوستان برای حضرت زهرا(س) در این نشریه قرار بگیرد
امیدواریم این تلاشها و این کوشش ها موجب خشنودی حضرت ولی عصر(عج) باشد