«فارسیوان» با ملودرام‌های آبکی و دوبله‌های ناشیانه‌اش در مدت‌زمان کوتاهی، موفق به جذب مخاطبان زیادی شده است.
گرچه
آمارهای رسمی در این‌خصوص محافظه‌کارانه برخورد می‌کنند ولی یک تحقیق
میدانی ساده می‌تواند میزان نفوذ «فارسیوان» میان خانواده‌های ایرانی را
نشان دهد. خانواده‌های طبقه متوسط شهری، جوان‌ها، زنان خانه‌دار و...
مشتریان پروپاقرص سریال‌های «فارسیوان» هستند؛ مجموعه‌هایی که همه اتفاق
نظر دارند بیشتر آنها به‌شدت غیراخلاقی هستند و مناسباتی ناسالم را رواج
می‌دهند.
در
«فارسیوان» همه‌چیز به سطحی‌ترین شکل ممکن رخ می‌‌دهد و حریم خانواده و
حرمت‌گذاری به پیمان زناشویی عملا وجود خارجی ندارد؛ خیانت، سکه رایج است
و اساسا هیچ نوع رابطه نامشروعی را نمی‌شود متصور شد که در برخی از
سریال‌های «فارسیوان» رخ ندهد.
چه کسی مقصر است؛ مدیران شبکه
«فارسیوان» مردم یا مسئولان فرهنگی؟ آیا از مدیران «فارسیوان» می‌توان
انتظار داشت که اخلاق را رعایت کنند و تیشه به ریشه فرهنگ ایرانی نزنند؟!
آنها دارند کار خود را طبق برنامه‌ای ازپیش‌تعیین‌شده انجام می‌دهند.
(نمی‌توان این را تصادفی دانست که بیشتر سریال‌های «فارسیوان» مضمونی
غیراخلاقی دارند.) مردم هم دلیل گرایش‌شان به سریال‌های «فارسیوان» کاملا
مشخص است.
آنها سرگرمی می‌خواهند و روابط و پرداخت خاله‌زنکی
سریال‌های «فارسیوان» سرگرمشان می‌کند؛ هرچند همین مردم وقتی که رسانه
ملی، سریال یا برنامه جذاب و تماشایی روی آنتن می‌برد، ترجیح می‌دهند
تلویزیون خودمان را تماشا کنند.
در خواب غفلت مدیران فرهنگی، سریال‌های
آمریکای لاتین و کره‌جنوبی، به‌تدریج قبح هر نوع عمل غیراخلاقی را
می‌شکنند. پاسخ این هجمه فرهنگی را نه با شعار که فقط با «کار» باید داد.
با سرگرمی سالم و استاندارد باید به جنگ سرگرمی نازل رفت وگرنه رسانه‌ای
که خود در تولید ابتذال سهم داشته باشد نمی‌تواند کاری از پیش ببرد.
